مدح و شهادت حضرت علی علیه‌السلام
دل که عاشق شود شرر دارد آتـش از حـال مـا خـبــر دارد عـاشقی قصه ای است دیـرینه که دو صد لیکـن و اگر دارد هرکه مست است مثل انگوراست چون که او هـم لبـاس تر دارد ما که رندیم و باده نوش چه غم گـر کـسـی جـا نـمـاز بـردارد آن کـه حــال مــرا نـمی دانــد چه نصیب از دل و جگر دارد نـکـشـم پـا ز آستـانـۀ دوسـت سائلش ز آن که تاج سر دارد لـب مـن در تـــرّنـــم یـــادش ذکر او هر شب و سحر دارد عجز الواصفون عن صفـتک ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک الـسـلام ای حـقـیـقـت ایــمـان ای رســول زمین امـام زمان یا عـلـی ای حـدوث را ممکن یا عـلـی ای وقــوع را امکان با تو هر لحظه میـشود صادر بر خلایق ز مهدی ات فرمان لـب لـعـل تــو چـشـمـۀ احـیــا چـشـم پـاک تو چشمه حیـوان موی تو لـیلة المبیت من است کـاش جـای دلم شوم قــربــان تـویـی آن شـیـر کز دم تیغـت دشمن و دوست میـشود پنهان دشمن از ترس می رود به خفا دوست بهر نظر شود پنـهـان جای باران سر از هوا ریـزد ذو الفقارت اگر دهد جــولان شیعیان را به جای خون باشد حبّ زوج بـتـول در شــریـان ما همه در صـفـیـم بـذلـی کن که قـبــول خــدا شود قـربــان مـاه مـیـلاد توست مـاه رجـب گـاه میعاد توست در رمضان پای بـوس تو مـاه ذی الـقـعـده دست بوست مـحـرّم و شعبان می سزد گر محبّ تو ز شعف دف به کف در نجف کند طغیان همـۀ انـبــیــا به وسـع وجــود چـیـده اند از درخت تو ایـمان مـصـطـفـی نیـز در میان همه شـرح دامــاد کرده در قــرآن ای که در یک شب از کرامت خویش در چهل خانه بوده ای مهمان جای دارد که از نــزول شـما هر پدر صد پسر کند قربــان سخت گیری مکن به سائل خویش رد مکن این شکسته را آسـان هست روز جزا و وقت حساب حبّ تو در صحیـفـه ام عنوان بی تو جـنـت جـهـیـم پـر آتش با تو دوزخ بهشت بی پـایـان ای که از کعبه گشته ای ظاهر شد در این کار نکته ای پنهان ضلع تسبیح را شـکـسـتـی تو ز آن که تسبیح بر تو شد تبیان بـطـن سـبـحـان ربّــی الاعلی هـست تـقـدیـس زاده عـمـران میکشم نعره از جگر شب و روز تا نصیـم شود ز حق غـفـران عجز الواصفون عن صفـتک ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک یا علی ای امیــر هر مـیـقـات یا علی ای ظهـیـر فُلک نجات این محال است که شوی موصوف ز آن که تو برتری ز حدّ صفات در مـثـل رشـحـۀ غـمت دجله در بـزرگـی تـرنّــم تو فـرات دوستـانـت کـلـیـددار بـهـشـت عـاشـقـان تو رشته دار حیات جای دارد که مـنکـران تو را جا ببخشند در جـهـان مـمـات ای کــریــم مــدیــنــه و مکّـه ای جوان مرد کوفه در خیرات یک ابوذر کفایت است که ما بر کرامات تو کـنـیـم اثـبــات ای که دادی به دست سلمانت جلوۀ طور را به پیـر، بـرات مـالـک اشــتــر تـو را بــایــد خواند مجموعه همه مـلکــات کوی آشـفـتـگــان تو مـشـعــر صف دلـدادگــان تو عـرفـات همه مردم تو را به حکم بنون جمله زن ها تو را به حکم بنات هـر یـکـی از نوادگــان تو را میتوان خواند حاکم عرصات همسر توست شیشه ای نازک خـانـدان تو در مثل مشکــات تـویـی آن روزه دار تـابـستان در زمستان تویی امیر صلات در تـصـرف به ما ز ما اولی صاحب مال ما ز خمس و زکات بر تو از ما ز خـالق تو درود بر تو از ما ز فاطمه صلوات گر درخـتـان قــلــم شوند همه آب ها گر هـمــه شـونـد دوات می سـزد گر نـویسم این جمله تا قـیـامت به قـامـت صفحات عجز الواصفون عن صفـتک ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک یا عــلی ای سـرادق تـوحـیــد ای امیر فــرشتــه در تجـریـد یـکـی از طائـفـان تو افــلاک یکی از حائران تو خــورشید ما که مُــردیـم از جــدایـی تو پس مکن این فــراق را تمدید یا عـلـی ای قـدیـم تر ز قـدیـم یا علی ای جـدیـد تر ز جـدیـد تـویــی آن آفــتــاب لــم یـزلی که به خود از وجود خود تابید غیر تو هیج کس وجود نداشت چشم تو وا شد و عـلی را دید نـخـل ها را به آب دیــده بـنــد تا که ازغصه رو کنند به عید خـانـه جـان من ز بـت پر شد ای تـبـردار فـتح کعـبـه رسید با تو هرکس که در جدل افتاد گردن خـود نـهـاد زیـر حدید از پدر می رسد پسر را فیض از تو دارد حسیـن نام شـهـیـد می رسد از محیـط بر گـوشـم که هـمـه گـفـتـه اند بی تـردید عجز الواصفون عن صفـتک ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک جــگــر اهــل درد خـرّم بــاد دل اهــل مــراد بــی غــم باد ماه فضل است وعارفان جمع اند تـا ابــد جـمـعـتـان مـنـظـم باد فخر حوّا از کعـبه بیـرون شد باز روشـن دو چـشـم آدم بـاد پدر کعبه کـعـبـه را بشکـافت پر بـکـا دیــدگــان زمــزم باد هر کجا طفل شیر خواری هست آب خــوردن بر او مـقــدم باد کــربلا خشک شد بهر حسین چشم اهلش همیشه پر نم بــاد قـهـر کرده فرات از اصـغــر دست عباس سوی پرچــم باد روی دست پدر پسر جان داد هـمــۀ مــاه هـا مــحــرّم بــاد عجز الواصفون عن صفـتک ما عـرفـنـاک حـق مـعـرفتک |